ਜ਼ਫ਼ਰ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਫ਼ਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਆਰਿਫ਼ ਲੋਹਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ

ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਗਾਇਕ ਆਰਿਫ਼ ਲੋਹਾਰ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ‘ਤੇ ਝੰਜੋੜਿਆ ਗਿਆ
ਜ਼ਫ਼ਰ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਫ਼ਰ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਜ਼ਫ਼ਰੀਅਤ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਲੇਖ। ਮੇਰਾ ਚਚੇਰਾ ਭਰਾ ਐਫ.ਲੋਹਾਰ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਟੀਵੀ ‘ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਲੋਕ ਗਾਇਕ ਆਰਿਫ ਲੋਹਾਰ ਦਾ ਗੀਤ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਰਿਫ ਲੋਹਾਰ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਹਾ,”ਇਹ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਹੈ।” ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਆਰਿਫ ਲੋਹਾਰ ਦੀ ਫੈਨ ਹੈ।ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਰਿਫ਼ ਲੋਹਾਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਰੂਹ ਤੋਂ ਇਸ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।ਇਹ ਸਿੱਧ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਮੰਗ, ਤਾਂਘ, ਸਤਿਕਾਰ, ਪਿਆਰ, ਸਾਹਿਤ ਆਦਿ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਕੇ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਔਰਤ। ਜਿਸ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਦਾ ਨੰਬਰ ਮੰਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਨੰਬਰ ਭੇਜਣ ਲਈ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਵੌਇਸ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਡੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ‘ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਵੇਗਾ। ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਪ੍ਰਿੰਟ ਅਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਮੀਡੀਆ।ਆਓ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦੇ ਸਕਾਂ, ਮੈਂ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।ਇਕ ਸੁਹਾਵਣੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ, ਕਿ ਰੂਹ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਆਪਣੀ ਗਾਇਕੀ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਨ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਕਿ ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਗਾਏ ਗਏ ਸਾਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਯਾਨੀ ਕਿ ਗ਼ੈਰ-ਸ਼ਰਿਆਈ ਅਨੈਤਿਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਸ਼ਬਦ ਹਨ। ਅਮਰ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ।ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਨਾਤ ਹਮਾਦ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ।ਇਹ ਇੰਟਰਵਿਊ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਹਮੁਖੀ ਅਤੇ ਗੁਰਮਖੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਰਿਕਾਰਡ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੈਰ ਚੌੜੇ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ , ਵਟਸਐਪ ‘ਤੇ ਵੌਇਸ ਮੈਸੇਜ ‘ਚ ਆਦਰ, ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਬਾਰੇ ਦਿੱਤੇ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ‘ਚ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਸਮਾਨਤਾ ਦੇ ਲਫਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ‘ਚ ਅਸਫ਼ਲ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਟਕ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ, ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਮੇਰੇ ਇਕ ਕਾਰਨ ਦੋਸਤੋ, ਇਰਫਾਨ ਅਹਿਮਦ, ਮੈਨੂੰ ਕਾਬਾ ਦੇ ਢੱਕਣ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਬਖਸ਼ਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ, ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਉਸਨੂੰ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਭਰਿਆ ਹੁੰਗਾਰਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਰੂਹ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਰੱਬ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਉਠਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਵੇਖ ਭਾਈ, ਰੱਬ ਨੇ ਕਿੰਨੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਹੁਕਮ ਸਮਝਾਇਆ।ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬਾ ਢੱਕਣ ਦੀ ਤੁਹਾਡੀ ਦਾਤ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ।ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੋਲਾਂ ਸਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਤਾਏ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਬਾਦਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰਮ ਅਤੇ ਨਿਮਰਤਾ ਲਈ ਰੱਬ ਵੱਲੋਂ ਇਨਾਮ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੀ ਬਾਹਰੀ ਉਦਾਹਰਣ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ?ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਅਤੇ ਮਹੱਤਵ ਮੇਰੇ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਸ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।ਜਦਕਿ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਦੇ ਪਿਤਾ ਹਾਜੀ ਆਲਮ ਲੋਹਾਰ ਨੇ ਚਾਰ ਵਿਆਹ ਕੀਤੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਉਹੀ ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਗਹਿਣੇ ਪਹਿਨਣ ਲਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਂ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਟਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜੇ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਆਤਮਾ ਤੋਂ ਮੁੜ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਔਰਤ ਦਾ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਰੁਤਬਾ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਮੁਨਾਸਿਬ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ।ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਹੰਝੂ ਵਹਿ ਤੁਰੇ। ਉਸ ਦੇ ਹੰਝੂ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਟਪਕ ਰਹੇ ਸਨ ਪਰ ਕਮਲ ਦੇ ਸੰਜਮ ਅਤੇ ਸਬਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਅਤੇ ਸਨੇਹੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਕਮਜ਼ੋਰ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।ਕੁਦਰਤ ਇਨਾਮ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।ਜਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਸਰੀਰਕ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ।ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਆਦੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਈਸ਼ਾ ਦੀ ਨਮਾਜ਼।ਲੋਕ ਫਤਿਹਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਮੈਂ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਸੀ।ਭੀੜ ਘੱਟ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਭਰਜਾਈ ਦੀ ਕਬਰ ਤੇ ਲੈ ਜਾਓ।ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਪਵਿੱਤਰ ਕੁਰਾਨ ਪੜ੍ਹੋ ਕਿ ਅੱਜ ਰਾਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੌਣ ਲਈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਰਾਤ ਸੌਣਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਬੱਚੇ ਨੇ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹ ਵੀ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, ”ਅਬੂ, ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਹੈ?” ਜਵਾਬ ‘ਚ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਨੇ ਕਿਹਾ, ”ਤੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਕੀ ਨਾਂ ਹੈ?” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ,”” ਆਲਮ ਲੋਹਾਰ।” ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਤੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ।” ਕੀ ਨਾਂ ਹੈ, ਆਲਮ ਲੋਹਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।” ਤਾਂ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਦੇਖ, ਮੇਰਾ ਬਾਪੂ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਪਰਤ ਆਇਆ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਹੈ।” ਅਸੀਂ ਕਬਰ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ, ਫਤਿਹਾ ਦਾ ਪਾਠ ਕੀਤਾ, ਕਬਰ ‘ਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਘਰ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ। ਇਹ ਕੋਰੋਨਾ ਵਾਇਰਸ ਦੀ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਅਤੇ ਪੀੜਤ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਉਜਾੜੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ।ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਦ੍ਰਿੜ ਸੀ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸ ਜਾਨੀ ਨੁਕਸਾਨ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਮੇਤ ਕੁਝ ਖਾਸ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ।ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਵਾਰਥੀ ਉਮਰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਵੇਚਣ ਵਿਚ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀ, ਇਹ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨਹੀਂ ਚਲੀ ਗਈ।ਇਹ ਇਕ ਫਕੀਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਖੁਲਾਸਾ ਹੋਇਆ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੀ ਕਾਢ ਕੱਢੇ ਸਾਜ਼ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਗਿਆਨ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਯਾਨੀ ਕਿ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੇ ਦਾਦਾ ਅਬੂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲ ਗ਼ਲਤਫ਼ਹਿਮੀ ਵਿੱਚ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਏ। ਗਾਣੇ ਵਜਾਉਣ ਦੀ ਗੈਰ-ਮਿਆਰੀ ਹੋਂਦ।ਬਝਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਾਸਟਰੀ ਜਮਾਲ ਦੀਨ ਗੀਤ ਵਜਾਉਣ ਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਤੋਂ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਦੁਖੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰਤ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸੀ, ਮਾਸਟਰੀ ਜਮਾਲ ਦੀਨ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਜੋ ਨਾ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸੀ। ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਸਗੋਂ ਉਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਨੇੜਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਵੀ।ਸਰਪੰਚ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਉੱਚ ਕੋਟੀ ਦੀਆਂ ਪੰਚਾਇਤਾਂ।ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇ ਹੱਲ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਫੈਸਲੇ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜਮਾਲ ਦੀਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਕਾਜ਼ੀ ਸੀ। ਦੋ ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ। ਝਗੜਾ ਇੱਕ ਜਾਨਲੇਵਾ ਸਥਿਤੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਦੇ ਦਾਦਾ ਅਬੂ ਮਿਸਤਰੀ ਜਮਾਲ ਦੀਨ ਨੂੰ ਫੈਸਲੇ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ। ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਘਰ ਆ ਗਏ। ਦਾਦੀ ਜੌਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ” ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਫੈਸਲੇ ‘ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਆਏ? ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਗੁਆ ​​ਚੁੱਕੇ ਹੋ।” ਜਵਾਬ ‘ਚ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, ”ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇਕ ਖਤਰਨਾਕ ਝਗੜਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੀ ਜਾਨ ਲੈਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਜ਼ਮੀਨ।” ਹਾਜੀ ਆਲਮ ਲੋਹਾਰ ਮਾਸਟਰੀ ਜਮਾਲ ਦੀਨ ਦੇ ਲਹੂ ਦੀ ਉਪਜ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਆਰਿਫ਼ ਲੋਹਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹੀ ਹੌਸਲਾ ਤੇ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ।ਟੀਵੀ ਸਕਰੀਨ ‘ਤੇ ਇਹ ਲੋਕ। ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਦੀ ਚਾਦਰ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਗਾਇਕ ਕਹਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੀਆਂ ਦੇ ਕੈਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰਲੀ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਹਨ। ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਸੀ ਕਿ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਨ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਪਰ ਫਿਰ ਸੱਚਾਈ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮਾਨਾ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਅਤੇ ਭਰਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਗੁੱਸੇ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਭਾਈਚਾਰਾ ਅਤੇ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਵੀ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਮੌਕੇ ਮੈਂ ਆਰਿਫ ਭਾਈ ਨੂੰ ਟਾਈਪ ਮੈਸੇਜ ਰਾਹੀਂ ਆਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ। ਮੇਰੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਪਹਿਰੇਦਾਰੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦਾ ਪਿਆਰ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ-ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਉਹੀ ਪਦਵੀ ਅਤੇ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, ਆਰਿਫ ਭਾਈ, ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਦੋਸਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਰੱਬ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਿਲੇ ਹੋ, ਜੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦਿਓ, ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਮਾਂ ਦੁਆਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮੈਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮਲਿਕ ਨੇ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਮੰਗੀ ਸੀ, ਇਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਅਧਾਰ ਬਣਾ ਕੇ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਹੈ। ਜਿੰਨੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਸਤਿਕਾਰ, ਪਿਆਰ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਪੰਘੂੜੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੇ ਬੂਹੇ ’ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਬਣਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਹੈ।ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਰੂਹਾਨੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਹੋਣ। ਆਰਿਫ਼ ਭਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਆਤਮਾ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਦੁਹਰਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਉਹ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਜੀਵ-ਜੰਤੂਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਹਨ, ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਤਾਰੇ ਹਨ।